Σε μια πόλη που τα άτομα με ειδικές ικανότητες (και όχι ειδικές ανάγκες όπως είθισται να τα λέμε) δεν μπορούν να μετακινηθούν , υπάρχουν συμπολίτες μας που μας χαρίζουν μετάλλια και διεθνείς διακρίσεις.

Ο Γιάννης Κωστάκης μας  χάρισε ένα ακόμα χρυσό μετάλλιο το καλοκαίρι του 2018. Συγκεκριμένα ο συνδημότης μας Γιάννης  χάρισε στην Ελλάδα, το τρίτο της χρυσό μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα κολύμβησης που φιλοξενούνταν  στο Δουβλίνο. Ενώ πρόσφατα κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στα 50μ. πρόσθιο SB2 με επίδοση 1:03.83 και την έκτη θέση στον τελικό των 150μ. μικτής ατομικής SM3, στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα που φιλοξενήθηκε στο Λονδίνο και το οποίο αποτελεί το τελευταίο μεγάλο τεστ ενόψει των Παραολυμπιακών Αγώνων «Τόκιο 2020».
 

Ο Έλληνας πρωταθλητής Κολύμβησης  πρώτευσε στα 150μ. μικτής ατομικής SM3 με επίδοση 3:36.61.

Έπεσαν τα σχετικά πρωτοσέλιδα στις αθλητικές εφημερίδες και ιστοσελίδες   και σήμερα που μιλάμε ο ίδιος όπως και άλλα άτομα με ειδικές ικανότητες δεν μπορούν να χαρούν την πόλη στην οποία διαμένουν, αφού δεν έχουν εύκολη πρόσβαση ακόμα και σε κεντρικά της σημεία.

Ο Γιάννης είναι αθλητής και το παλεύει χαρίζοντας σε όλους εμάς τους «αρτιμελείς» και δήθεν υγιείς μετάλλια και διακρίσεις.

Το θέμα είναι πέρα από την αγάπη του κόσμου που την έχει, η επίσημη Πολιτεία και ο δήμος μας τι κάνει για όσους  κινούνται σε αναπηρικό καροτσάκι. 

Ο συνομήλικός μου Γιάννης που δεν έτυχε να γνωρίζω προσωπικά φυσικά και έχει πετύχει περισσότερα πράγματα στη ζωή του από ότι εγώ. Γιατί αυτός ξέρει να παλεύει και να νικά. Ένιωσα άβολα όταν ένας κοινός μας φίλος ,μου ανέφερε πως ο Γιάννης Κωστάκης μένει στην πόλη μας.

Αγνοούσα πως ένας χρυσός Ολυμπιονίκης τιμά την πόλη μας μένοντας σε αυτή ,ενώ γνωρίζω ένα σωρό «τενεκέδες» ξοδεύοντας ώρες στο πληκτρολόγιο μου για να σας μεταφέρω «ειδήσεις» πολύ λίγες για αυτό που συμβαίνει δίπλα μας. 

Η πόλη μας δηλαδή έχει ένα σωρό «σκουπίδια» και ένα διαμάντι που λάμπει αλλά όλοι παίρνουν κάτι από την λάμψη του μετά από κάθε του ΝΙΚΗ ,  στέκονται δίπλα του κάθε φορά που γίνεται αιτία για να ακουστεί ο Εθνικός μας Ύμνος στο Εξωτερικό και να νιώσουμε εθνικά υπερήφανοι.

Όλοι εμείς (και μένα συμπεριλαμβανομένου) που δεν «χαλάμε τον κόσμο» με τις διαμαρτυρίες μας  για να έχουν αυτά τα άτομα πρόσβαση σε κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα της πόλης.

Μετά οι επίσημοι αλλά ακόμα και εμείς τον ξεχνάμε, με τους πρώτους να  αναμένουν την επόμενη διάκρισή του για να φωτογραφηθούν και πάλι μαζί του!

Και δεν το λέω για τον Γιάννη, το λέω και το γράφω για όλους αυτούς που έχουμε κλεισμένους στα σπίτια τους επειδή η κακιά στιγμή τους «καθήλωσε» και τους «φυλάκισε» σπίτια τους, εξαιτίας και της δικής μας αδιαφορίας. 

Αυτοί όμως «πετάνε» φίλες και φίλοι εμείς μένουμε καθηλωμένοι ως κοινωνία και ως άνθρωποι αφού δεν αντιδρούμε στον δικό τους αποκλεισμό. 

Ο Γιάννης το έπαθε από ένα τροχαίο ατύχημα, για σκεφτείτε όλοι εσείς που με διαβάζετε πόσο πιθανό είναι να συμβεί στον καθένα μας;

Δείτε και μερικές φωτογραφίες από ένα συμπολίτη μας που τιμάει την χώρα μας διεθνώς , τους άλλους τους «ικανούς» που δεν μπορούν ακόμα να μαζέψουν τα σκουπίδια μας τους έχω ήδη βαρεθεί.

Έτσι σήμερα προτίμησα να σας γνωρίσω τον Γιάννη και να μεταφέρω σε όλους εσάς το μήνυμα πως η αδιαφορία μας σε τέτοια άτομα δείχνει και τον Πολιτισμό μας.

Και εννοώ βέβαια για την Αρχαία Αθήνα γιατί σε άλλη πόλη της Ελλάδας ατυχώς για εμάς είχαμε «Καιάδα» και δυστυχώς εν έτη 2019 ακολουθούμε το εντελώς λάθος παράδειγμα και όχι το σωστό.

Γιατί εάν δεν είναι «Καιάδας» το να μην έχεις πρόσβαση σε πολλά κτήρια και σημεία της πόλης τότε τι ακριβώς είναι;

Και ενώ ο μύθος του «Καιάδα» έχει αρχίσει να καταρρίπτεται, γιατί ντροπιάζει τον Δυτικό μας Πολιτισμό κάποιοι προσπαθούν και καταφέρνουν με την δική μας ΑΝΟΧΗ να στερούν από τους συνανθρώπους μας χαρές που εμείς θεωρούμε αυτονόητες.

Ελπίζω η νέα διοίκηση του δήμου να έχει ευαισθησία για το θέμα , χαίρομαι που με την ψήφο σας φέρατε άνθρωπο με κινητικά προβλήματα στο δημοτικό μας συμβούλιο και αναμένω να ακουστούν σε αυτό και οι δικές τους ανάγκες. 

Ψιλά γράμματα θα μου πείτε για το Ελληνικό Κράτος αλλά από κάπου πρέπει να αρχίσουμε. Γιατί σε πολλές πόλεις του Πολιτισμένου Δυτικού Κόσμου η εικόνα να γεμίζουν οι πλατείες με αναπηρικά αμαξίδια δεν είναι πρωτόγνωρη.

Συμβαίνει γιατί εκεί μπορούν να έχουν πρόσβαση ενώ στις δικές μας πόλεις δεν έχουν ανάλογη δυνατότητα και είναι ευθύνη όλων μας να την αποκτήσουν.

Σ.Μ