Μια Σοκαριστική Εμπειρία από το Σύστημα Υγείας
Με αφορμή τα συνεχόμενα σκάνδαλα που καταγράφονται καθημερινά στα μέσα ενημέρωσης – σπατάλη δημοσίου χρήματος, ευρωπαϊκές επιδοτήσεις που χάνονται, ατιμωρησία και σιωπή – νιώθω την υποχρέωση να μοιραστώ μια οδυνηρή προσωπική εμπειρία. Όχι από θυμό, αλλά από υπευθυνότητα.Ορισμένα ζητήματα δεν πρέπει να παραμένουν κρυφά.
Το Σάββατο 2 Αυγούστου βρέθηκα με την οικογένειά μου στον Νομό Ηλείας. Ο γιος μου, μόλις έξι ετών, υπέστη ένα σοβαρό ατύχημα – τραυματίστηκε στο στόμα και τα δόντια του μετακινήθηκαν επικίνδυνα. Αμέσως κατευθυνθήκαμε στο Γενικό Νοσοκομείο Πύργου, την πρωτεύουσα της περιοχής. Εκεί οι γιατροί μας ενημέρωσαν ότι δεν υπήρχε διαθέσιμος ούτε οδοντίατρος ούτε γναθοχειρουργός.
Με το παιδί σε κατάσταση πανικού και με τον τραυματισμό του σοβαρό, οδηγήσαμε περίπου 80 χιλιόμετρα μέχρι το Νοσοκομείο του Ρίου στην Πάτρα. Ήταν γύρω στη μέση της νύχτας όταν φτάσαμε εκεί. Οι γιατροί μας είπαν: «Δεν είμαστε νοσοκομείο για τραυματισμούς αλλά μόνο για πυρετούς και παθολογικές καταστάσεις». Έτσι δεν μπορούσαν να μας βοηθήσουν.
Η αναζήτησή μας συνεχίστηκε καθώς κατευθυνθήκαμε προς την Αθήνα στο Νοσοκομείο Παίδων “Αγλαΐα Κυριακού”, φτάνοντας περίπου στις 3 τα ξημερώματα. Αν και ήταν εφημερεύον νοσοκομείο, δεν είχαν παιδοοδοντίατρο ή γναθοχειρουργό διαθέσιμο. Η ΩΡΛ που εξέτασε τον γιο μου παραδέχτηκε ότι δεν είναι αρμόδια να παρέμβει και μας πρότεινε να περιμένουμε μέχρι το πρωί ώστε να πάμε στο διπλανό νοσοκομείο «Αγία Σοφία».
Στο επόμενο νοσοκομείο η γιατρός – εμφανώς συγκινημένη – δήλωσε: «Δεν είναι σωστό να σας εξυπηρετούμε σε περιστατικά που δεν γνωρίζουμε πώς να διαχειριστούμε». Ήταν ξεκάθαρο ότι ούτε αυτή είχε τη δυνατότητα παρέμβασης.
Aπελπισμένος πλέον επισκέφτηκα στις 6 το πρωί το Νοσοκομείο «Σωτηρία», όπου υπήρχε ένας οδοντίατρος σε εφημερία αλλά δυστυχώς ήταν μόνο για ενήλικες και δε μπορούσε να εξετάσει παιδιά.
Ώρα 8 π.m.: Πέντε νοσοκομεία σε τέσσερις πόλεις με πάνω από 300 χιλιόμετρα διαδρομή πίσω μας χωρίς καμία ουσιαστική βοήθεια μέχρι τότε! Κατευθυνθήκαμε στον Ευαγγελισμό όπου ο μοναδικός διαθέσιμος γιατρός αρνήθηκε επίσης να εξετάσει τον γιο μου.
Σε αυτό το σημείο αποφάσισα να καλέσω τις αρχές έκτακτης ανάγκης καθώς και τα ΜΜΕ προκειμένου η κατάσταση αυτή επιτέλους να λυθεί. Μόνο τότε εμφανίστηκε ο διοικητής του νοσοκομείου λέγοντας: «Θα σας εξυπηρετήσουμε». Ωστόσο ο θεράπων ιατρός αντέτεινε: «Δεν μπορώ εγώ προσωπικά αναλάβω αυτήν την ευθύνη», λόγω της ηλικίας του παιδιού.
Zήτησα γραπτώς τη δήλωση άρνησης τους κι έφυγα απογοητευμένος ενώ ένιωθα απελπισία κυριολεκτικά στα όριά μου.
Ξανακάλεσα τις αρχές έκτακτης ανάγκης κι ύστερα από παρέμβασή τους επικοινώνησε με εμάς η Αρχή Συντονισμού Διαχείρισης Θεμάτων Υγείας του Υπουργείου Υγείας.
Μια ώρα μετά μάθαμε ότι θα εξεταστεί τελικά ο γιος μου… τη Δευτέρα μετά τις 9:30 π.m., στο Παίδων Πεντέλης!
Εν κατακλείδι:
Ένα επείγον περιστατικό όπως αυτό ενός παιδιού με τραύμα στο στόμα έπρεπε επί δύο ημέρες χωρίς κανένα απολύτως ενδιαφέρον ή βοήθεια γιατί κανένα δημόσιο νοσοκομείο στην Ελλάδα – είτε στην επαρχία είτε στην Αθήνα – δε διέθετε τις κατάλληλες υποδομές ή προσωπικό ώστε ν’ ανταποκριθεί στις ανάγκες μας.
Αυτό γεννά πολλά ερωτήματα σχετικά με τη διαχείριση των χρημάτων των φορολογούμενων πολιτών! Πού βρίσκονται οι υπηρεσίες υγειονομικής περίθαλψης; Γιατί απαιτείται τόσο μεγάλη πίεση προκειμένου κάποιος απλά ν’ αποκτήσει πρόσβαση στη στοιχειώδη υγειονομική φροντίδα;
Το παιδί μου – όπως όλα τα παιδιά – αξίζει αξιοπρεπή δημόσια υγεία!