Απορίες, στην καλύτερη περίπτωση, προκαλεί η αντίδραση των Πρυτάνεων μετά την τηλεδιάσκεψη με την υπουργό Παιδείας Νίκη Κεραμέως, για την εισαγωγή βάσης εισαγωγής στα Πανεπιστήμια.
Σε αντίθεση με ότι θα περίμενε κανείς από πανεπιστημιακούς που βλέπουν φυσικά το επίπεδο σπουδών στα ΑΕΙ να κατακρημνίζεται από το γεγονός ότι εισάγονται μαθητές υποψήφιοι ακόμα και με βαθμό 0,9, να στηρίξουν τη μεταρρύθμιση- πόσο μάλλον που τους δίνει τη δυνατότητα να ορίσουν εκείνοι τους βαθμούς, στα μαθήματα που επιθυμούν να έχουν τις ανάλογες επιδόσεις οι υποψήφιοι- οι Πρυτάνεις με συνδικαλιστική ορολογία απαντούν όχι.
Αλλά ακόμα πιο ενοχλητικό είναι το επιχείρημα που επιστρατεύουν οι Πρυτάνεις για το όχι τους στην προτεινόμενη μεταρρύθμιση. Ποιο είναι αυτό; Ότι με τη βάση εισαγωγής και τις πιο αυστηρές προϋποθέσεις για την εισαγωγή ενός μαθητή στο πανεπιστήμιο, θα μειωθεί ο αριθμός των εισακτέων και συνεπώς και η χρηματοδότηση των σχολών!!!
Το διατυπώνουν κυνικά σημειώνοντας στην ανακοίνωσή τους; “Τα περιφερειακά Πανεπιστήμια θα έχουν σοβαρές επιπτώσεις ως προς τον αριθμό των εισακτέων από το νέο σύστημα εισαγωγής για λόγους που δεν συνδέονται με τις ακαδημαϊκές ή ερευνητικές τους επιδόσεις αλλά με την γεωγραφική και τη δημογραφική ενδοχώρα τους. Εκφράστηκε ιδιαίτερη ανησυχία για τη βιωσιμότητα μεγάλους αριθμού τμημάτων των Περιφερειακών ιδρυμάτων, Είναι απαραίτητο να υπάρξει μέριμνα γι αυτό ιδιαίτερα μάλιστα για Πανεπιστήμια, η ίδρυση των οποίων συνδέθηκε με συγκεκριμένους εθνικούς και αναπτυξιακούς σκοπούς”.
Και για να μην μείνει καμία αμφιβολία για το τι είναι σημαντικό για τους Πρυτάνεις η ανακοίνωση καταλήγει: Η χρηματοδότηση των Περιφερειακών Πανεπιστημίων πρέπει να αποσυνδεθεί από το ζήτημα του αριθμού των εισακτέων.
Με δυο λόγια να συνεχίσει να πληρώνει ο Ελληνας φορολογούμενος τα περιφερειακά Πανεπιστήμια ανεξαρτήτως για το πόσοι φοιτητές τα επιλέγουν, πόσοι φοιτούν και τι έργο παράγουν.
Οι Πρυτάνεις και οι αιώνιοι φοιτητές
Εξίσου εξοργιστική είναι και η απάντηση των Πρυτάνεων για το γνωστό θέμα των αιώνιων φοιτητών. Ενας ύμνος στην ελληνική γραφειοκρατία και την άρνηση των πανεπιστημιακών να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Οι Ελληνες φορολογούμενοι, εξουθενωμένοι και από την κρίση της πανδημίας, μπορούν να συνεχίσουν να πληρώνουν για “φοιτητές” που είναι φοιτητές μόνο στα χαρτιά.
Λένε οι πρυτάνεις για τους αιώνιους φοιτητές, που και αυτοί υπολογίζονται φυσικά στις αποφάσεις για τις επιχορηγήσεις των ιδρυμάτων…: “Ως προς την επιβολή ανώτατο υ ορίου φοίτησης εκφράστηκαν πολλές επιφυλάξεις με γνώμονα την άποψη ότι η διαγραφή φοιτητών/ φοιτητριών δεν μπορεί να είναι μια οριζόντια διοικητική πράξη καθώς είναι ένα πολυπαραγοντικό φαινόμενο. Πχ εξειδίκευση διατάξεων για εργαζόμενους φοιτητές, μερική φοίτηση , εκτίμηση περιπτώσεων παράτασης. Τονίστηκε επίσης η διοικητική πολυπλοκότητα της υλοποίησης ενός τέτοιος οριζόντιου μέτρου.”
Καμία σημασία δεν έχει αν ο αριθμός των αιώνιων φοιτητών δεν προκύπτει ότι έχει σχέση με την εργασία των ενδιαφερομένων- αν και είναι πιθανό άνθρωποι που έχουν φθάσει στην ηλικία των 30 και 40 ετών και παραμένουν τυπικά φοιτητές, να έχουν βρει κάποιο τρόπο να βιοπορίζονται- ενώ φυσικά προκαλεί μεγάλη εντύπωση η επίκληση του επιχειρήματος ότι η διαγραφή είναι πολύπλοκη διοικητική πράξη.