Η Εξέλιξη του Καρμί στο “The Bear”

Στο φινάλε της τέταρτης σεζόν της σειράς “The Bear”, ο Καρμί (Τζέρεμι Άλεν Γουάιτ) αποφασίζει να αποσυρθεί από το εστιατόριο και ανακοινώνει την οριστική του αποχώρηση από τον κόσμο της μαγειρικής. Αυτή η κίνηση μπορεί να ερμηνευτεί είτε ως πράξη αυτοθυσίας είτε ως μια ώριμη επιλογή: αναγνωρίζει ότι η επαγγελματική του πορεία είναι στενά συνδεδεμένη με τα οικογενειακά του τραύματα και παραχωρεί το μερίδιό του στον Ρίτσι, αφήνοντας τους ξαδέρφους του Σάνον και τη συνεργάτιδα Σίντνεϊ ως νέους ιδιοκτήτες.

Για μια σειρά που έχει αφιερώσει τέσσερις σεζόν στην εξερεύνηση των διπλών πτυχών της κακοποίησης και της ανθεκτικότητας στις τοξικές κουζίνες των αμερικανικών εστιατορίων,αυτή η κίνηση είναι ριψοκίνδυνη. Μέσα από την επιλογή αυτή, ωστόσο, το “The Bear” απεικονίζει όχι μόνο πώς χρησιμοποιούμε τη δουλειά μας για να διαχειριστούμε ή να θάψουμε τα τραύματά μας αλλά και πώς αυτό μπορεί τελικά να οδηγήσει στην αυτοκαταστροφή μας καθώς προσπαθούμε να κάνουμε αυτό που αγαπάμε. Αυτή η θεματολογία δεν είναι νέα για τη σειρά, που έχει ήδη εξερευνήσει εκτενώς τις καταστροφικές συνέπειες της παθολογικής αφοσίωσης στη δουλειά — προκαλώντας παράλληλα ένα κύμα συζητήσεων σχετικά με τα προβλήματα στον χώρο της εστίασης.

Ένα από τα στοιχεία που καθιστούν το “The bear” μία από τις μεγαλύτερες τηλεοπτικές επιτυχίες είναι ο τρόπος που χρησιμοποιεί την επαγγελματική κουζίνα για να αναδείξει ένα ευρύτερο κοινωνικό φαινόμενο: τα τοξικά εργασιακά περιβάλλοντα και την ψυχική υγεία. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι άνθρωποι περνούν περίπου το ένα τρίτο της ζωής τους στη δουλειά (στην Ελλάδα ίσως ακόμα περισσότερο…) και για πολλούς αυτή η εργασία αποτελεί βασικό μέτρο αξιολόγησης της προσωπικής τους αξίας.

Αν η εργασία προσφέρει χαρά ή αίσθηση ολοκλήρωσης, τότε θεωρείται ότι «πηγαίνει καλά», σωστά; Ωστόσο, η πραγματικότητα είναι πιο περίπλοκη σε μια κοινωνία όπου εργαζόμενοι σε όλες τις βαθμίδες αντιμετωπίζουν αυξανόμενες πιέσεις χωρίς αντίστοιχες αυξήσεις μισθών ή προαγωγές. Παράλληλα, οι επαγγελματικές υποχρεώσεις εισβάλλουν όλο και περισσότερο στην προσωπική ζωή: σπίτια μετατρέπονται σε γραφεία ενώ emails πλημμυρίζουν τα κινητά μας ακόμα κι εκτός ωραρίου.

Η απομάκρυση από τη δουλειά γίνεται ολοένα πιο δύσκολη ενώ οι Αμερικανοί εργαζόμενοι βιώνουν αυξανόμενη ψυχική και σωματική κόπωση — αφήνοντας την ισορροπία μεταξύ εργασίας και ζωής στα αζήτητα. Για όσους δεν έχουν υγιείς μηχανισμούς διαχείρισης των τραυμάτων τους, η βύθιση στη δουλειά φαίνεται συχνά σαν μια δελεαστική «λύση». Όλοι γνωρίζουν πόσο έντονος είναι ο ρυθμός στην κουζίνα όπου εργάζεται ο Καρμί καθώς επίσης πόσο εμμονικός γίνεται με τον σχεδιασμό καθημερινών μενού — μια διαδικασία γεμάτη απαιτήσεις που αφήνει ελάχιστο χρόνο για συναισθηματική επεξεργασία.

Aντί να αντιμετωπίσει όσα τον βαραίνουν πραγματικά, επιλέγει συχνότερα την απασχόληση μέσω εργασίας δικαιολογώντας όλα αυτά μέσα από στιγμές επιτυχίας. Ταυτόχρονα όμως υπονομεύει τον ύπνο του καθώς επίσης τις σχέσεις του κι άλλα ενδιαφέροντά του — οδηγώντας έτσι σε συναισθηματική αστάθεια ανάμεσα σε μανία κι εξάντληση.

Η αυτοκαταστροφή λόγω μιας απαραίτητης αλλά μισητής εργασίας δεν συγκρίνεται με την επιλογή μιας αγαπημένης αλλά τελικά βλαβερής καριέρας. Η δημοσιογράφος Abbey White στο The Hollywood Reporter σχολιάζει σχετικά: «Ως κάποιος που ανήκει στη δεύτερη κατηγορία… όταν ήμουν 25 χρονών…». Οι περίπλοκες σχέσεις μεταξύ Καρμί και αλκοόλ αντικατοπτρίζουν μάλλον διδασκαλίες από τη μητέρα του Ντόνα (Jamie Lee Curtis), κάτι κοινό στους περισσότερους ανθρώπους ως μηχανισμό αντιμετώπισης.»

Aπό την πρώτη στιγμή στο “The Bear”, ο Καρμί τρέχει ενάντια στον χρόνο — προσπαθεί συνεχώς να σώσει το εστιατόριο ώστε αυτό όχι μόνο να ανοίξει ξανά αλλά κι ώστε ν’ αποκτήσει κερδοφορία προκειμένου ν’ αποφευχθεί οποιαδήποτε κατάπτωση αυτού. Καλείται συνεχώς ν’ ανταγωνίζεται νέους στόχους δημιουργώντας έναν κύκλο άγχους χωρίς τέλος ενώ παράλληλα αγνοεί παλιά οικογενειακά τραύματα λόγω έλλειψης χρόνου για θεραπεία.

kai εδώ βρίσκεται όλη ουσία: Ο Καρμί αφιερώθηκε πλήrhoas στην καριέρατου γιατί ήταν πιο εύκολο ν’ εξηγήσει πως καταστράφηκε κάνοντάς κάτι αγαπημένο παρά ν’ αντικρίσει γιατί εγκατέλειψε αρχικά τον ίδιο τον εαυτότου μαζί μετην οικογένειάτου. Αυτό καθιστάτην επιλογήτου ν’ αποχωρήσει απ’τον χώρο όχι μόνο έναν μηχανισμό άμυνας αλλά δείγμα ανθεκτικότητας . Για n ξεφύγει απ’τον δρόμο προςτην καταστροφή αυτούπου αγαπά , πρέπει πρώτα n παραδεχτεί πως n ανάπτυξηκαι n ίαση δε προέρχεται πάντα απ’την πίεσή σου προςτονεαυτό σου .