Άουσβιτς. 27 Ιανουαρίου 1945. Όταν τα σοβιετικά στρατεύματα μπήκαν στο στρατόπεδο του Άουσβιτς και είδαν καπνό να βγαίνει από τα φουγάρα και μία περίεργη οσμή – η μυρωδιά της καμμένης σάρκας – γέμισε τα ρουθούνια τους, δεν μπορούσαν ασφαλώς να φανταστούν τι ακριβώς συνέβαινε, γιατί κανένας υγιής νους δεν ήταν δυνατόν να συλλάβει αυτό που η νοσηρή εφευρετικότητα και ο διεστραμμένος νους των αρχιτεκτόνων του Ολοκαυτώματος είχε επινοήσει για την εξαφάνιση των πτωμάτων. Πράγματι, μολονότι οι ναζί είχαν φροντίσει να εξαφανίσουν ό,τι μπορούσαν από τα πειστήρια του εγκλήματος, τα κρεματόρια κάπνιζαν ακόμα…
«Άουσβιτς» είναι το συνώνυμο για το μεγαλύτερο έγκλημα στην ιστορία της ανθρωπότητας. Στο πλαίσιο της υλοποίησης της εθνικοσοσιαλιστικής «Τελικής Λύσης» δολοφονήθηκαν με βιομηχανικό τρόπο μέσα σε δυόμιση χρόνια 1,1 εκατομμύρια άνθρωποι, από αυτούς το ένα εκατομμύριο ήταν Εβραίοι. Σύμφωνα με στοιχεία του Ιδρύματος Μνήμης Άουσβιτς από την Ελλάδα εκτοπίστηκαν στο στρατόπεδο γύρω στους 55.000 Εβραίους. Πρόκειται για την πολυπληθέστερη εθνική ομάδα μετά τους Εβραίους από την Ουγγαρία (430.000), την Πολωνία (300.000), τη Γαλλία (69.000) και την Ολλανδία (60.000). Την τύχη των Ελλήνων στο στρατόπεδο εξόντωσης τεκμηριώνει από το 2019 μόνιμη έκθεση στο Μουσείο του Άουσβιτς. Τη χρηματοδότηση της είχε αναλάβει η ελληνική βουλή.
Το καλοστημένο αυτό εργοστάσιο μαζικής γενοκτονίας, που σαν πρώτη ύλη χρησιμοποιούσε ανθρώπινες ζωές, χτίστηκε το Μάιο του 1940 στην Πολωνία, στη συμβολή των ποταμών Βιστούλα και Σόλα, μέσα σε μια καταπράσινη περιοχή. Ήταν ένα συγκρότημα τεσσάρων στρατοπέδων, χτισμένων με κόκκινα τούβλα, που έμελλε να γίνει κολαστήριο εκείνων που είχαν την ατυχία να γεννηθούν “Untermenschen” (υπάνθρωποι), κυρίως βέβαια Εβραίοι. Πάνω από 1.000.000 αθώες ψυχές βασανίστηκαν και πέθαναν εκεί, στερούμενες και την τελευταία ρανίδα αξιοπρέπειας, ακόμα και στο ύστατο ταξίδι.
Ο φοβερός Ρούντολφ Ες, που οδηγήθηκε στην αγχόνη το 1947, ήταν ο διοικητής του στρατοπέδου, ενώ εμπνευστής του προγράμματος «Τελική Λύση», που εφαρμόστηκε το 1942, ήταν ο Δήμιος της Ευρώπης, Ράινχαρτ Χάινριχ.
Ο εκτοπισμός των Ελλήνων Εβραίων στο Άουσβιτς αλλά και άλλα στρατόπεδα συγκέντρωσης ξεκίνησε τον Μάρτιο του 1943 και ολοκληρώθηκε τον Αύγουστο του 1944. Σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία της ιστορικής έρευνας συνολικά, 58.886 Εβραίοι της Ελλάδας από έναν προπολεμικό πληθυσμό 71.611 ψυχών, βρήκαν το θάνατο στα γερμανικά στρατόπεδα εξόντωσης Άουσβιτς και Τρεμπλίνκα όπως και αλλού. Ο μεγαλύτερος αριθμός των δολοφονηθέντων Ελλήνων Εβραίων κατάγονταν από τη Θεσσαλονίκη. Μέχρι τη λήξη του πολέμου είχαν εξοντωθεί γύρω στα 45.000 πρώην κάτοικοι της πόλης, δηλαδή σχεδόν το 97% του εβραϊκού πληθυσμού.
… Ο επισκέπτης ακούει το κλάμα των παιδιών που τα χωρίζουν από τις μανάδες και τις σπαρακτικές κραυγές των δύστυχων γυναικών. Ανατριχιάζει στο άκουσμα των κραυγών των άτυχων που επιλέχτηκαν στη «Selektion» για τα κρεματόρια. Αναπηδά στο άκουσμα της βαριάς πόρτας των «ντους – θαλάμων αερίων» που κλείνει ερμητικά, καθώς εκεί μέσα θα πεθάνουν από το δηλητηριώδες Zyklon B όσοι είναι ανίκανοι για εργασία. (Αδιάσειστα τεκμήρια, τα χιλιάδες κενά δοχεία του δηλητηρίου που βρέθηκαν). Βλέπει τους ένστολους σαδιστές – τους κατ’ επίφαση εκείνους ανθρώπους – να εκτελούν για ασήμαντη αιτία. Στ’ αυτιά του αντηχούν τα πολυβόλα που σπέρνουν το θάνατο. Παρακολουθεί τους ανθρώπινους σκελετούς με τις ριγέ στολές – τα ανθρώπινα υπολείμματα – να σέρνονται κάτισχνοι και αποστεωμένοι, αναζητώντας ψιχία ελπίδας και παρηγοριάς. Όμως εκεί, στα Τάρταρα της ανθρωπότητας, η ελπίδα είναι πολυτέλεια κι η παράταση της ζωής κατάρα.