Τα πλασματικά έτη που προκύπτουν από περιόδους ανεργίας και ασθένειας προσφέρονται χωρίς κόστος, επιτρέποντας στους ασφαλισμένους να πληρούν τις απαιτήσεις για συνταξιοδότηση (π.χ. 40 χρόνια). Ωστόσο, αυτά τα έτη δεν συμβάλλουν στην αύξηση του ποσού της σύνταξης. Έτσι, αν κάποιος έχει ένα έτος ανεργίας (300 ημέρες ασφάλισης) και ένα έτος ασθένειας (άλλες 300 ημέρες), μπορεί μεν να συμπληρώσει τις προϋποθέσεις για συνταξιοδότηση (40ετία ή 25ετία κ.λπ.), αλλά θα υπολογιστεί με 38 χρόνια υπηρεσίας όσον αφορά την ανταποδοτική σύνταξη. Αυτό σημαίνει ότι δεν θα λάβει το 50,01% του μέσου μισθού από το 2002 μέχρι την ημερομηνία συνταξιοδότησης, αλλά μόλις το 44,90%. Αυτή η διαφορά σε έναν μισθό των 2.000 ευρώ μεταφράζεται σε απώλεια περίπου 102 ευρώ κάθε μήνα στις αποδοχές του ασφαλισμένου.
Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι η αναγνώριση των πλασματικών ετών μέσω καταβολής εισφορών μπορεί να συνεπάγεται υψηλό κόστος υπέρ ΕΦΚΑ (20% επί των αποδοχών του προηγούμενου μήνα), ωστόσο πρέπει επίσης να ληφθεί υπόψη η μηνιαία μείωση στις αποδοχές λόγω αυτών των κρατήσεων.
Επιπλέον, ενώ ορισμένοι ασφαλισμένοι μπορούν να βγουν στη σύνταξη με λιγότερα από 40 χρόνια ασφάλισης ή ακόμα και με μια περίοδο όπως η πενταετία μεταξύ 2010-2012, αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι θα λάβουν τη μεγαλύτερη δυνατή ανταποδοτική σύνταξη.
Η αναγνώριση πέντε επιπλέον ετών στην ασφάλιση μπορεί να οδηγήσει σε αύξηση σχεδόν κατά 13 ποσοστιαίες μονάδες στην ανταποδοτική σύνταξη ή ισοδύναμα σαν ο ασφαλισμένος να έχει έναν μέσο μισθό αυξημένο κατά περίπου 33% καθ’ όλη τη διάρκεια της εργασιακής του πορείας. Η κλίμακα αυτή αυξάνεται κατά περίπου 2,55% ανά έτος μεταξύ της συμπλήρωσης του τριακοστού πέμπτου και τεσσαρακοστού χρόνου ασφάλισης, γεγονός που αποτελεί ισχυρό κίνητρο για συνέχιση της εργασίας και της ασφάλισης.Αντίθετα μετά τα σαράντα χρόνια οι προσαυξήσεις περιορίζονται στο μόλις 0,5%, καθιστώντας λιγότερο συμφέρουσα την παραμονή στην εργασία μετά από αυτό το όριο.
Ακόμη κι αν οι ασφαλισμένοι δεν έχουν φτάσει τα σαράντα χρόνια υπηρεσίας τους συμφέρει η εξαγορά πλασματικών ετών αρκεί αυτά τα έτη να έχουν αντίκτυπο στον υπολογισμό των απολαβών τους σύμφωνα με τον μέσο όρο αμοιβών κατά τη διάρκεια της εργασιακής τους περιόδου (από την αρχή του χρόνου έως τον τελευταίο μήνα πριν τη συντάξιν). Αυτό είναι κρίσιμο ώστε τα πλασματικά αυτά έτη να μην μειώσουν τον υπολογισμό του συντάξιμου μισθού.
Για την ολοκλήρωση των απαιτούμενων χρόνων ασφάλισης στα σαράντα χρόνια και για τη διασφάλιση μιας όσο το δυνατόν υψηλότερης σύνταξης από τον ΕΦΚΑ οι ασφαλισμένοι μπορούν επίσης να αναγνωρίσουν διάφορους τύπους πλασματικού χρόνου όπως:
- Στρατιωτική θητεία
- Γονική άδεια
- Εκπαιδευτική άδεια
- Xρόνος σπουδών (μόνο αν δεν υπάρχει παράλληλος χρόνος εργασίας)
- Anagnorisi τέκνων
- Kενός χρόνος χωρίς κάλυψη
Aνάμεσα στους δημοσίους υπαλλήλους δε γίνεται αναγνώριση πλασματικών ετών λόγω ανεργίας όμως οι περίοδοι που σχετίζονται με παιδιά προσμετρώνται πέρα από τις επτά συνηθισμένες εξαγοράσιμες περιπτώσεις άλλων πηγών όπως σπουδές ή στρατιωτική θητεία. Το κόστος εξαγοράς μόνο για κύρια σύνθεση είναι στο ύψος του ποσοστού ύψους στο οποίο αντιστοιχεί ο προηγούμενος μισθός πριν την αίτηση συντομής – δηλαδή στο επίπεδο ενός ποσοστού γύρω στο20%. Για επικουρική χρειάζεται πρόσθετο υπολογισμό +6%.
Aνάμεσα στους δημοσίους υπαλλήλους αν η αίτηση κατατέθηκε μέχρι τις12/5/2016 τότε το κόστος εκτιμάται ως6 ,67 %του τότε μισθού .Φυσικά λαμβάνεται υπόψη ο πλήρης τότε μισθός για τον υπολογισμό της σύνθετης αξίας , προσαυξανόμενης φυσικά σύμφωνα με τον πληθωρισμό μέχρι εκείνη την ημερομηνία.