Συνταξιοδοτικά Σφάλματα και Πλασματικά Έτη: Τι Πρέπει να Γνωρίζετε

Η υψηλή τιμή αναγνώρισης των πλασματικών ετών οδηγεί πολλούς ασφαλισμένους σε δύο κρίσιμα σφάλματα: το πρώτο είναι η πρόωρη έξοδος στη σύνταξη με λιγότερα έτη ασφάλισης, ενώ η καταβολή εισφορών για περισσότερα από 35 χρόνια έως τα 40 προσφέρει σημαντικότερες (ανταποδοτικές) συντάξεις. Το δεύτερο λάθος αφορά τη χρήση πλασματικών ετών χωρίς εξαγορά, όπως ο χρόνος που προκύπτει από ανεργία ή ασθένεια κατά την τελευταία δεκαετία. Σε αυτή την περίπτωση, δεν υπάρχει βελτίωση στο κλάσμα της ανταποδοτικής σύνταξης.

Από το 36ο έως το 40ό έτος της ασφάλισης, η αύξηση της σύνταξης κάθε χρόνο φτάνει το 2,55%, δηλαδή συνολικά 12,75% μέσα σε πέντε χρόνια. Αυτό σημαίνει ότι για έναν συντάξιμο μισθό των 2.000 ευρώ, η μηνιαία προσαύξηση στην (ανταποδοτική) σύνταξη θα ανέρχεται στα 255 ευρώ. Η μοναδική παράμετρος που παραμένει αμετάβλητη είναι η εθνική σύνταξη (436 ευρώ το 2025 για τουλάχιστον δύο δεκαετίες ασφάλισης).

Επιπλέον, η συμπλήρωση των απαιτήσεων για συνταξιοδότηση μέσω πλασματικών χρόνων χωρίς αναγνώριση (ασθένεια ή ανεργία) σημαίνει ότι ο ΕΦΚΑ μπορεί να αναγνωρίσει αυτά τα πλασματικά χρόνια για την ολοκλήρωση των απαιτούμενων προϋποθέσεων — συγκεκριμένα στην περίπτωση αυτή για τη συμπλήρωση της τετραετίας εν όψει συνταξιοδότησης στα 62 έτη — αλλά ο ασφαλισμένος δεν θα έχει ποσοστό αναπλήρωσης στην ανταποδοτική πάνω από το 44,9%. Αυτό συνεπάγεται απώλειες ύψους περίπου 102 ευρώ ανά μήνα κατά τη διάρκεια διετίας «δωρεάν» πλασματικών χρόνων με βάση έναν μέσο μισθό των 2.000 ευρώ.

Παρά τις υψηλές δαπάνες που συνεπάγεται η αναγνώριση των πλασματικών ετών (20% επί του μεικτού μισθού του προηγούμενου μήνα υποβολής αίτησης),μπορεί να αποδειχθεί συμφέρουσα κίνηση αν:

• Ο ασφαλισμένος διαθέτει ήδη μεταξύ 34-37 χρόνων πραγματικής ασφάλισης και επιθυμεί να αυξήσει τον δείκτη της ανταποδοτικής του σύνταξης.
• Μπορεί να εντοπίσει άλλα πλασματικά χρόνια και να τα πληρώσει ώστε να τα αναγνωρίσει ως «ασφαλιστικό κενό», αντί να βασίζεται σε δωρεάν χρόνο από ανεργία.

Ωστόσο, δεν είναι συμφέρουσα η διαδικασία αναγνώρισης όταν κάποιος έχει μόνο γύρω στα είκοσι ή είκοσι πέντε χρόνια ασφάλισης καθώς οι βελτιώσεις στο κλάσμα της ανταποδοτικής θα είναι περιορισμένες. Ιδιαίτερα όταν οι συντάξεις χορηγούνται στα εξήντα επτά έτη — γεγονός που καθιστά δύσκολη την αποπληρωμή των καταβληθεισών εισφορών μέσω αυτής της διαδικασίας — ενώ παράλληλα λαμβάνει πλήρη εθνική σύνταση μετά από πάνω από είκοσι χρόνια εργασίας.

Eπιπλέον, δεν αξίζει τον κόπο ούτε η αναγνώριση πλασματικών χρόνων όταν πρόκειται για λήψη μειωμένης σύντας (πχ με είκοσι πέντε έτη στα εξήντ’έναν).