«… Κατεβήκαμε σ’ ένα απέραντο έλος που διασχίζονταν από έναν πλακόστρωτο δρόμο.Στη συνέχεια, μπροστά μας εκτεινόταν μια τεράστια κοιλάδα, η οποία φλεγόταν κάτω από τον ήλιο και μαστιζόταν από αμέτρητες ακρίδες, τις οποίες κυνηγούσαν οι πελαργοί με τα πετάγματά τους […] Αναγνωρίσαμε τη μεγάλη χρησιμότητα αυτών των πουλιών σε μια χώρα όπου οι ακρίδες προκαλούν τόση ζημιά…». Ο Γάλλος περιηγητής Raoul de Malherbe καταγράφει τις εντυπώσεις του από το ταξίδι του στην Ελλάδα στο έργο του «L’ Orient, 1718-1845. Histoire – Politique – Religion – Moeurs, e.t.c.» («Η Ανατολή, 1718-1845. Ιστορία – Πολιτική – Θρησκεία – Ήθη κ.λπ.»),το οποίο δημοσιεύθηκε το 1846 στο Παρίσι.
Σύμφωνα με ιστορικό αφιέρωμα του ΑΠΕ – ΜΠΕ, μετά από μια εκτενή περιοδεία στη Θεσσαλία και την Ήπειρο και συνοδευόμενος από τον συμπατριώτη του Saint-Maur, φθάνουν στην Αθήνα τον Ιούνιο του 1843 και γίνονται δεκτοί θερμά από τον πρεσβευτή της Ελλάδας στο Παρίσι, Ιωάννη Κωλέττη. Ο de Malherbe ενημερώνει τον Έλληνα επιτετραμμένο ότι ο σκοπός της επίσκεψής του είναι να συγκεντρώσει πληροφορίες για τη νοοτροπία των κατοίκων σχετικά με ηθικά θέματα καθώς και ιστορικά και θρησκευτικά ζητήματα προκειμένου να δημοσιεύσει τα αποτελέσματα στις εφημερίδες της Γαλλίας.
Μοιράζεται επίσης τις εντυπώσεις του για την ελληνική ύπαιθρο αναφέροντας τη γονιμότητα των εδαφών που θα μπορούσαν – όπως σημειώνει – να προσφέρουν άφθονα αγαθά τόσο για εγχώρια κατανάλωση όσο και για εξαγωγή.
Αναφέρεται σε δημητριακά, βαμβάκι, καπνό, ελιές καθώς και κρασί και σταφίδα — προϊόντα που μόλις δέκα χρόνια αργότερα θα επικυρώσει ο συμπατριώτης συγγραφέας Edmond Francois Valentin About: «Η Ελλάδα μπορεί να παράγει τόσα πολλά ώστε όχι μόνο να καλύψει τις ανάγκες της αλλά κι εξαγωγές».
«Μόνο που κι αυτός ο τόπος αντιμετωπίζει την κατάρα κάθε ευλογημένου εδάφους. Μαύρος ουρανός κάλυψε την εύφορη πεδιάδα στο Ζαβλάνι (σημερινός Παλιόπυργος Τρικάλων).Αμέτρητες ακρίδες επιτέθηκαν στα αγαθά αυτού του κάμπου…» καταλήγει ο Γάλλος ιερωμένος στον Κωλέττη για να μάθει έκθαμβος ότι αυτή η περιοχή δεν είναι η μοναδική που πλήγεται από το βλαβερό έντομο. Εκείνο το καλοκαίρι οι αμπελώνες καθώς επίσης τα μποστάνια γύρω από την Αθήνα υποφέρουν υπό επιθέσεις σμηνών ακρίδων.
Ο κλίμα έγινε σύμμαχος της καταστροφής: είχε προηγηθεί μία τρομακτική ξηρασία ακολουθούμενη σύντομα από βροχοπτώσεις πριν επιστρέψει ξανά η ξηρασία πιο έντονη απ’ όλη αυτήν πριν.
Οι ειδικοί αναφέρουν ότι οι ξηρές θερμικές συνθήκες ευνοούν τη διάδοση αυτού του εντόμου. Συνήθως μετακινείται είτε ως νύμφη είτε ως ώριμο έντομο όταν γίνεται ιδιαίτερα επικίνδυνο.
Η τρομακτική επέλαση στην Αθήνα
Η άνοιξη προσέφερε ιδανικές συνθήκες για την ανάπτυξη των ακρίδων: «… έβρεχε με το τσουλούμι! Αυτή η τόσο πολυπόθητη βροχή δροσίζει τώρα τα πάντα ενώ μειώνει τη φοβερή ξηρασία… Στην Αττική προβλέπονται κακές σοδειές σιταριού…» έγραφε στον πατέρα της στα μέσα Απριλίου εκείνης της χρονιάς η βασίλισσα Αμαλία ενώ σε άλλη επιστολή στις αρχές καλοκαιριού παραπονιόταν για τη φρικτή ζέστη.
Pέρα όμως απ’ αυτό το γεγονός εκείνο το καλοκαίρι η Αττική βιώνει άλλη μία περίοδο αφόρητης λειψυδρίας γνωστή λόγω των λίγων πηγών νερού διαθέσιμων στους κατοίκους ενώ ποτάμια γεμάτα νερό κατά τους μήνες άνοιξης στερεύουν γρήγορα λόγω ξηρασίας.
Kάποιοι επιχειρηματίες υπόσχονται νερό στους δυστυχισμένους κατοίκους αντί υψηλής τιμής αλλά οι λύσεις τους αποδεικνύονται αναποτελεσματικές κι έτσι ο δήμαρχος Ανάργυρος Πετράκης πρέπει να διαχειριστεί αυτήν την κρίση λειψυδρίας που όχι μόνο στεγνώνει τις αγροτικές εκτάσεις γύρω απ’ την πόλη αλλά διευκολύνει επίσης τις ανεπανόρθωτες επιθέσεις σμήνων ακρίδων!
“Κατά το καλοκαίρι αυτού εδώτου έτους πολλά δεινά επέρχονται εις βάρος της ελληνικής πρωτεύουσης…”