Μέτρα Στήριξης και Οικονομική Πραγματικότητα

Η κυβέρνηση θυμίζει την παροιμία «κηρύττει ύδωρ και πράττει οίνον» με το νέο πακέτο μέτρων που βρίσκεται σε επεξεργασία στη Θεσσαλονίκη. Εξαιτίας της πτώσης στις δημοσκοπήσεις και της αυξανόμενης κοινωνικής δυσαρέσκειας, ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε ήδη από τον Απρίλιο μια «εφάπαξ ενίσχυση» 250 ευρώ για τους χαμηλοσυνταξιούχους, καθώς και επιδότηση ενοικίου για όσους δεν διαθέτουν ιδιόκτητη κατοικία (μέσο ποσό ενίσχυσης 252 ευρώ). Παράλληλα,προανήγγειλε πρόσθετα μέτρα στήριξης για τον ερχόμενο Σεπτέμβριο,συνδυάζοντας τα με την έναρξη του νέου οικονομικού έτους και τα εγκαίνια της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης (ΔΕΘ).

Αν και αυτά τα μέτρα σχετίζονται με τις κομματικές ανάγκες του κυβερνώντος κόμματος, η υφιστάμενη φορολογική πίεση σημαίνει ότι οι όποιες αυξήσεις απορροφώνται από το Δημόσιο. Ένα σημαντικό ποσοστό των εξαγγελιών επιστρέφει πίσω στους κρατικούς μηχανισμούς. Όταν μάλιστα οι αναπροσαρμογές είναι κατώτερες ακόμη κι από τον πληθωρισμό (όπως συμβαίνει με τις αυξήσεις στους συνταξιούχους), τότε όχι μόνο δεν αποκαθίσταται το χαμένο εισόδημα αλλά συνεχίζεται η οικονομική περιθωριοποίηση για 15η χρονιά.

Παράδειγμα: Η κυβέρνηση έχει δηλώσει ότι μέχρι τις εκλογές του 2027 ο βασικός μισθός θα φτάσει τα 950 ευρώ. Αυτό σημαίνει ότι θα υπάρξει αύξηση κατά 35 ευρώ το 2026 από τα σημερινά 880 ευρώ, ακολουθούμενη από αντίστοιχη αύξηση την επόμενη χρονιά. Ωστόσο, ακόμα κι αν ο βασικός μισθός φτάσει στα 950 ευρώ, σε όρους αγοραστικής δύναμης θα παραμένει κάτω από τα επίπεδα των 751 ευρώ του 2010-11. Επιπλέον, οι υπάλληλοι πλέον υπόκεινται σε φόρο ύψους 22% για μηνιαία ποσά άνω των 714 ευρώ. Ενώ πριν από μια δεκαετία το αφορολόγητο όριο ήταν στα επίπεδα των 12.000 ευρώ ή περίπου στα 857 ευρώ μηνιαίως (8.636 σήμερα).

Έτσι λοιπόν, αν ένας εργαζόμενος λάβει αύξηση ύψους 50 ευρώ στον μισθό του τελικά θα εισπράξει μόλις 31 ευρώ μετά τη φορολογία αυτή τη στιγμή που καταναλώνει σχεδόν όλα τα χρήματα που κερδίζει ενώ πληρώνει ΦΠΑ στο ύψος του 24%, έναντι του προηγούμενου ποσοστού του19%. Από την άλλη πλευρά, ο εργοδότης επιβαρύνεται με συνολικό κόστος εργασίας που περιλαμβάνει επίσης μη μισθολογικά έξοδα.

Η ίδια κατάσταση ισχύει φυσικά και για τους συνταξιούχους οι οποίοι καλούνται να πληρώσουν φόρους ύψους22% σε κάθε αύξηση πάνω από σύνταξη των833ευρώ μηνιαίως.

Aκόμα πιο δύσκολα είναι τα πράγματα για έναν συνταξιούχο με μεικτές αποδοχές άνω των1.750ευρώ καθώς αντιμετωπίζει φορολογικό συντελεστή28%, ενώ υποβάλλεται επίσης σε παρακράτηση λόγω Εισφοράς «Αλληλεγγύης» Συνταξιούχου(ΕΑΣ)6% επί της συνολικής σύνταξης(δεύτερη φορολόγηση). Ενώ η κυβέρνηση είναι περιορισμένη στις αυξήσεις που προσφέρει στους πολίτες της , διατηρεί ένα φορολογικό σύστημα που κρατά ακόμη περισσότερα χρήματα υπέρ Δημοσίου ακόμα κι απ’ αυτές τις μικρές αυξήσεις.