Μια από τις προτεραιότητες της κυβέρνησης από την έναρξη της θητείας είναι η βέλτιστη δυνατή αντιμετώπιση του διαχρονικού προβλήματος του συνολικού Ιδιωτικού Χρέους”, τόνισε ο υπουργός Οικονομικών Χρήστος Σταϊκούρας κατά την ενημέρωση της Επιτροπής Οικονομικών Υποθέσεων που ζήτησε να πραγματοποιηθεί σχετικά με τον εξωδικαστικό μηχανισμό ρύθμισης οφειλών στο πλαίσιο της διαχείρισης του ιδιωτικού χρέους.
Ο υπουργός Οικονομικών αναφερόμενος σε δημοσιεύματα που σημείωναν ότι έχει προκύψει ένα ζήτημα με τον ‘Αρειο Πάγο και πως δήθεν “Η κυβέρνηση παίρνει πίσω την τροπολογία για τους πλειστηριασμούς”, ξεκαθάρισε πως:
1ον. Για να πάρει πίσω η κυβέρνηση μία τροπολογία, αυτή θα πρέπει να έχει κατατεθεί. Τέτοια τροπολογία ουδέποτε κατατέθηκε.
2ον. Πράγματι προτάθηκε προς το υπουργείο Οικονομικών, από εκπροσώπους χρηματοδοτικών φορέων, η ανάληψη νομοθετικής πρωτοβουλίας. Η οδός αυτή δεν γίνεται αποδεκτή από την ηγεσία του υπουργείου Οικονομικών.
Ο υπουργός Οικονομικών, ανέφερε ότι “το ληξιπρόθεσμο ιδιωτικό χρέος, ως ποσοστό συνολικού χρέους παρουσιάζει πτωτική τάση κατά την τελευταία τριετία, περίοδος κατά την οποία οι κίνδυνοι διόγκωσής του ήταν ιδιαίτεροι αυξημένοι” Ειδικότερα, είπε, το ποσοστό του διαμορφώνεται 63,6% το πρώτο εξάμηνο του 2022 από 70% που ήταν το 2018. Το ελληνικό Ιδιωτικό Χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ διαμορφώνεται στο 125,5%, όταν ο μέσο ευρωπαϊκός όρος είναι στα 162,5%. Η Ελλάδα βρίσκεται στην 16η θέση μεταξύ των κρατών – μελών της ΕΕ. Τα κόκκινα δάνεια στα χαρτοφυλάκια των τραπεζών συρρικνώθηκαν σημαντικά σε 10% του συνόλου των δανείων στο τέλος του πρώτου εξαμήνου του 2022 από 44% του 2019 κυρίως μέσω της υλοποίησης του προγράμματος “Ηρακλής”.
Ο κ. Σταϊκούρας, υπογράμμισε πως παρά την εξυγίανση που επιτυγχάνεται στους ισολογισμούς των τραπεζών, το χρέος ιδιωτών και επιχειρήσεων παραμένει υψηλό. Κατά το πρώτο εξάμηνοι του 2022 τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια που διατηρούνται στις τράπεζες ανέρχονται στα 15 δισ. ευρώ και σε εταιρείες διαχείρισης απαιτήσεων από δάνεια και πιστώσεις στα 87 δισ. ευρώ. Κάτι που καταδεικνύει ότι το χρέος ιδιωτών και επιχειρήσεων δεν εξαφανίζεται μέσω της μεταφοράς του από τους ισολογισμούς των τραπεζών στις εταιρείες διαχείρισης.